Ad impossibile nemo tenetur*

Is het jullie ook al opgevallen?

Waar je vroeger leefde vanuit voorzichtigheid en je je uiterste best deed om je woord na te komen, kun je tegenwoordig roepen of beloven wat je wilt. Er is geen enkele noodzaak meer om iets van waarheidsvinding te doen, of je woord na te komen. Het mag allemaal. En niet alleen in Den Haag. Nee, het lijkt inmiddels wereldwijd op meer plekken geaccepteerd dan American Express….

Ik begin te merken dat mijn opvoeding en interne kompas niet meer passen in deze nieuwe realiteit. Want netjes blijven en rustig vanuit je eigen waarden reageren helpt geen bal. Feiten zijn voortaan meningen, en als je het daar niet mee eens bent dan ben jij tegenwoordig de “vrijheid-van-mening beperkende persoon”.

Ik betrap mezelf erop dat ik zelf ook minder verdraagzaam wordt. En langzaam begin ik te geloven dat je vuur misschien alleen met vuur kunt bestrijden.

In plaats van te accepteren dat we in Den Haag te maken hebben met democratisch gekozen volksvertegenwoordigers, betrap ik mezelf er steeds vaker op dat ik er met lompe kracht tegenin ga. De wil om samen tot consensus te komen, verdampt. De leugen regeert, en onkunde wordt niet eens meer verborgen.

Ondertussen blijven we bij SociaalPlus proberen te doen wat we zeggen. Niet alleen naar onze klanten toe, maar ook binnen ons eigen team. Als we zeggen dat “iedereen bij ons de kans krijgt om zijn of haar waarde toe te voegen,” dan geldt dat niet alleen voor de directie, maar moet het hele team dit uitdragen. Ook wanneer het lastig is. Daar zit werk in. En in zulke gevallen moet je zelf het voorbeeld geven en zijn.

Hoe kun je als mens je eigen weg vinden als je zo heen en weer gegooid wordt tussen overtuigingen en de uitwerking daarvan?

• Doen wat je zegt, maar met uitzonderingen? Da’s geen oplossing….toch?
• Gewoon de misstanden op een nette manier blijven bevechten? Dat lijkt niet meer te werken..
• Alle mores gewoon laten vallen en hard tegen hard? Maar winnen “zij” dan eigenlijk niet?
• Wat dan? Blijven hopen dat het nu stemloze midden over een tijdje weer bon ton wordt? Hoewel er weinig dingen zijn die ik liever wens begint deze hoop wel te vervliegen..

Daarbovenop word ik over enkele maanden ook nog eens 65. En waar vroeger altijd gold dat mensen zachter worden bij het voortschrijden van de leeftijd, ben ik toch echt bang dat ik een uitzondering op deze regel ben……

Ik vrees dat ik er zelf achter moet komen….

Een eigen, nieuwe positie vinden die bij me past en effectief lijkt.

Gelukkig kan ik putten uit de mores van een goede opvoeding en een degelijke, brede algemene ontwikkeling.

En die zeggen mij dat *niemand geacht wordt het onmogelijke te doen…

Dus blijven we maar gewoon doorgaan, op onze eigen manier. En probeer ik iedere dag mezelf voor te houden dat daden krachtiger zijn dan loze woorden..

En ja, af en toe word ik boos… ondanks mijn (blijkbaar niet zo) gezapige leeftijd.

Maar dat zal wel komen doordat ik nergens heb kunnen vinden dat eigenwijsheid slijt met de jaren…..